BASURDEAK

Gu lehen ez geunden hemen. Gu lehen han geunden. Urruti. Hemen gure senideak zeuden, batzuk, gutxi batzuk. Padurak zeharkatzen zituzten, eta basoak, eta xirripak, eta errepideak, eta herriak, eta itsaso usaina duten errekak, eta pertsonek hartutako lurrak. Gu lehen ez geunden hemen. Baina etorri ginen. Bultzatu gintuzten. Sugar gorriek eta horiek eta laranjek. Gari soro osoak sutan, ezaguna genuen guztia sutan. Eta keak, arnastu ezineko keak. Eta beroak, azal erreak, usain bortitzak. Bultzatu gintuzten eta etorri ginen, ihesean, itsu, jakin gabe baina jakinda, antzinako ibilbideak gure zainetan idatzirik ditugulako guk, guk denok, gure senideek eta guk eta gure seme-alabek eta oraindik jaiotzeko direnek. Eta hona etorri ginen, arrotzak zitzaizkigun baso hauetara, gu eta gure seme-alabak. Hona etorri ginen, usain pozoitsua duten zuhaitzak dauden tokira, kraskaka gure apatxen azpian apurtzen diren hosto kurruskariak dituzten baso faltsuetara. Eta betiko basoetara, gureak direnetara, baso berdeetara, sasietara, lizarretara, ezkurretara, zizaz eta urez betetako lurretara. Hona etorri ginen korrika bizian, ihes bizian, sugarretatik eta ketik eta heriotzatik eta biriketako minetatik ihesi. Eta han bezala gureak dira basoak hemen, gure aurrekoenak eta ondorengoenak. Han bezala hiltzen gara hemen. Han bezala hiru hilabete, hiru aste, eta hiru egunetara jaiotzen gara hemen. Han bezala hiltzen gaituzte hemen, zuhaitzen atzean ezkutatzen direnak, zaunkaka dabiltzanak. Eta han bezala korrika egiten dugu hemen, lurrak altxatzen ditugu hemen, elikatzen gara hemen; bizirauten dugu hemen, han bezala: gureak diren basoetan.