Teilatuan

—        Goikoak eta behettikoak. Ikusi izarrak; argia mila puska egitten delarikan da gaua. Azpian, behe lainoak Imilitz uraren harana hartua, bertze behin.

—        Badaki untsa zertan ari den: hartzen, estaltzen, estalirikoaren forma hartzen.

—        Itxeek ere estaltzen dutenaren forma: bordak, jauregiak, elizak…

—        Kabalak, jauntxoak, jinkoak. Bainan gu ez gitu behe lanoak kukutuko, ezta?

—        Orain behintzat, ez. Orain bi katu gara, elizaren teilatuan, bekatu egitten.

—        Bi gatu begi gorri, puntaren puntan, bekatu egiten. Zerbait finitzen da teilatian. Eta zerbait hasi. Muga bat gainditu bezala. Edo ez?

—        Izarrakeri begira normala da zalantza. Argitasuna zatittua, mila puskatan. Izarrak ikusteko behe-lainotik ateri behar.

—        Aditu ezkil hotsak dilin-dalan, dilin-dalan. Azantzak ahotsa estaltzen du behe lainoak ibarra bezala.

—        Ahots isilduak… ez da batere txarra galderak egittea.

—        Ez, eta izarrer begira normala da zalantza. Guzia eta deus ez.

—        Haur ginela, teilatura goitzen ginen maiz, izerdi tantak dilindan, izarrak behatzekin harrautzera.

—        Izarrak ginituen desio, bainan desiratzearekin konforme ginen. Erhia altxatzearekin. Behatzearekin.

—        Ttikitan, deus da guzia. Haunditan, guzia, deus ez. Bertsotan eta musean ere ttikiak eta haundiak.

—        Eta ezpatak eta urreak.

—        Itxe barren guzitan bezala, behe lainoak eta behe lainoak. Eta gu azpian, tapatuak. Gu, eta gure beldurrak.

—        Folklorismoak ere estaltzen duenaren forma du. Horregatik gira teilatian, ezta? Ez girelako haienak.

[...]